Μόνο απογοήτευση μπορεί να προκαλέσουν τα τελευταία γεγονότα, που θίγουν την πιο αγνή έκφανση της ζωής μας, τον αθλητισμό. Τρέχουμε για να συναντήσουμε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Τρέχουμε στα βουνά γιά να βρούμε τον χαμένο κρίκο που θα μας συνδέσει έστω και για μερικές ώρες με τη Μάνα Φύση από την οποία αποκοπήκαμε. Τρέξαμε στη Ροδόπη για τη Φύση, υποτίθεται, αλλά το κυνήγι συνεχίστηκε στην Παρανέστια Χώρα, όπως και οι βλέψεις για την <<ανάπτυξη>> της περιοχής που είναι ήδη <<ξεσπλαχνισμένη>> από δρόμους και φράγματα. Τι έγινε τις επόμενες μέρες για τη Φύση από τους υπεύθυνους και δυναμένους να δράσουν φορείς, που ήταν συνδιοργανωτές του αθλητικού γεγονότος για την ανάδειξη του κάλους και τον σεβασμό (όχι προστασία), της Ροδόπης; Μάλλον τίποτε εκτός από μία παρασκηνιακή καθαίρεση του τεχνικού διευθυντή της, του ανθρώπου που αυτός προσωπικά μας έφερε στο συγκεκριμένο χώρο, γνωρίσαμε την ομορφιά του τόπου, συγκινηθήκαμε, δεθήκαμε με ντόπιους...
Ευχαριστώ τους Παρανέστιους από καρδιάς για τη φιλοξενία τους, ευχαριστώ τη Ροδόπη για τις συγκινήσεις που μού προκάλεσε μέσα στη μέθη του αγώνα και κάνω έκληση να ξεχαστούν όσα έγιναν και ο καθένας να βρεθεί στο πόστο του, για να συνεχιστεί ο φέρελπις αγώνας που ο Λάζαρος Ρήγος οραματίστηκε και η τοπική κοινωνία στήριξε. Αν γίνει με άλλο τερματισμό και αφετηρία δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, (αφού ο αγώνας του Λάζαρου ήδη έχει πολλές συμμετοχές), η ίδια περιοχή αναδεικνύεται και η ίδια κοινωνία μαζί με όμορες κοινότητες συνδράμουν. Ο εγωίσμός και οι μικροφιλοδοξίες είναι συνυφασμένα με το ανθρώπινο είδος και λάθος χειρισμοί γίνονται. Θέλει ανδρεία και τόλμη να παραδεχτούμε τα λάθη μας και να πάμε μπροστά για τη Ροδόπη και τη Φύση της που έχει ανάγκη στήριξης όχι μόνο μια-δυό μέρες το χρόνο αλλά συνεχώς, για τους Ντόπιους, για τον τρόπο ζωής που λέγεται Αθλητισμός.
Απολογούμαι επίσης για την επιπόλαια σύμπραξή μου στην <<πρωτοβουλία αθλητών>>, πριν μάλιστα δώ το τελικό κείμενο, διαχωρίζω δε τη θέση μου και εύχομαι ολόψυχα η προσπάθεια να ευωδώσει.

Χρόνης Δρούγιας