Πέμπτη 23.51 αναχώρηση από σταθμό Λαρίσης προς το άγνωστο.Παρέα μου 2 εξαιρετικοί χαρακτήρες,2 καταπληκτικά παιδιά, ο Παναγιώτης ο Ανδρομέδας και ο Αργύρης ο Βαμβακίτης. Και οι 2 τους μάστερ στον Όλυμπο. Ο 1ος κάτω από 7 ώρες και ο 2ος μόλις 7ωρ.και 5λεπ. Το ταξίδι ξεκινάει καλά. Τους λέω ότι έχω μια αίσθηση πως το πράγμα θα εξελιχθεί πολύ καλύτερα απ'όσο φανταζόμαστε. Επιβεβαιώθηκα. Βόλτα στα βαγόνια. Νάσου κι ο Φώτης ο Αντωνόπουλος μαζί με άλλα 3 παιδιά. Κι άλλος κορυφαίος στον Όλυμπο. Με το Φώτη ανήκουμε στην Ομάδα Μαραθωνίου Γιαννιτσών. Γεια,του λέω,είμαι το μωρό. Γελάει.Με λένε μωρό εξαιτίας των μόλις 7 μηνών που ασχολούμαι με το τρέξιμο.Η διάθεση όλων τέλεια. Επιστρέφουμε στις θέσεις μας. Απέναντί μας μια δασκάλα 65 ετών που αρχικά μας φοβήθηκε και γελάσαμε όταν μας το είπε, αλλά μόλις κατάλαβε ότι είμαστε αθλητές και άτομα μορφωμένα, κάναμε μια πολύ ωραία συζήτηση το πρωί, αφού ξυπνήσαμε. Παρασκευή ώρα 12 το μεσημέρι περίπου.
Παρανέστι. Επιτέλους. Παντού γύρω μια ολοπράσινη θάλασσα. Σπιτάκια όμορφα, εικόνες του χθες πλεγμένες όμορφα με το σήμερα και τον πολιτισμό. Κατεβαίνουμε και καθόμαστε για τον 1ο καφέ της ημέρας. Οι άνθρωποι σε κερδίζουν αμέσως. Είναι αυτή η άλλη Ελλάδα, η πραγματική, αυτή που θέλουμε, αυτή που μας αξίζει και αυτή που μπορούμε να έχουμε όταν εμπιστευτούμε τον άλλο δίπλα μας ξεπερνώντας τις όποιες μικροδιαφωνίες. Στη 13.00 ανοίγει τελικά η γραμματεία και κάνουμε την εγγραφή μας. Παίρνουμε τα όσα δίνονται πριν από κάθε αγώνα. Λείπει το μπλουζάκι. Το βράδυ στην ενημέρωση, μας λένε. Ανεβαίνουμε με λεωφορείο στον οικισμό όπου θα διαμέναμε 3χλμ. έξω από το Παρανέστι. Σπίτια ευρύχωρα μέσα στο πράσινο των 6 ατόμων με θέρμανση, μεγάλα κρεβάτια, κουζίνα και μπάνιο. Πού είμαστε; αναφωνούμε. Γαλλία, Σουηδία, Ελβετία; Κοιμόμαστε 2-3 ώρες. Η τεχνική ενημέρωση θα γινόταν στις 7 το απόγευμα. Τελικά πήγε 8 μέχρι να έλθουν όλοι και να είναι τα πάντα σωστά. Πράγματι, το πιο όμορφο μπλουζάκι που έχει δοθεί ποτέ σε αγώνα, έφτασε. Pearl Izumi. Μεγάλη συγκίνηση κατά την ομιλία της Δημάρχου και του Λάζαρου. Ωστόσο η τεχνική ενημέρωση δεν αρκούσε γι'αυτό που θα αντικρύζαμε σε λίγες ώρες. Φαγητό σε διπλανή αίθουσα. Τα παραδοσιακά ζυμαρικά μαγειρεμένα με αγάπη. Ώρα 21.00.Κατευθυνόμαστε στα σπιτάκια μας για τις ετοιμασίες του εξοπλισμού και τον ύπνο μας. Κοιμόμαστε ξεροί λόγω κλίματος.
Αφύπνιση στις 4 το πρωί του Σαββάτου. Σηκώνομαι και πάω για πρωινό και ζέσταμα εκείνη την ώρα. Λίγο άγχος. Συναντώ την δήμαρχο. Με καλημερίζει. Από τώρα ζέσταμα; μου λέει. Λίγο το άγνωστο, της απαντώ, λίγο το άγχος, καταλαβαίνετε. Γελάει. Θα το απολαύσετε, μου λέει. Το ξέρω, απαντώ. Δεν ήρθαμε 715χλμ.για να μην το απολαύσουμε. Γελάει ξανά. Αυτή η φοβερή γυναίκα δεν πρέπει να κοιμήθηκε επί 3 μέρες. Ίσως λίγο. Πολύ λίγο. Γυρνώ σπιτάκι και ξυπνώ τα παιδιά. 5 το πρωί ξεκινάμε με λεωφορείο και φτάνουμε 6 στο χώρο της εκκίνησης.30χλμ.σε 1 ώρα με δύσκολο δρόμο. Στραβοκαταπίνουμε όλοι μας γιατί αρχίζουμε να νιώθουμε τι μας περιμένει.6.30 εκκίνηση. Μέσα στη νύχτα. 88 τελικά αθλητές από 128 αρχικά, 96 στην πορεία. Και γυναίκες ανάμεσά μας. Όλοι τους ένας κι ένας. Τα «παλληκάρια του Ρήγου», φώναζαν στην εκκίνηση οι κάτοικοι του Παρανεστίου. Όλοι με έναν τουλάχιστον Όλυμπο. Όλοι με μια απίστευτη ψυχή. Είναι η ίδια ψυχή που πολέμησε για την ελευθερία μας.
Όλοι είμαστε μαζί σε μικρά γκρουπάκια στην αρχή έχοντας ανάψει τους φακούς κεφαλής. Ξημερώνει κατά τις 7.Φαίνεται ωραία μέρα αλλά μας διέψευσε. Νιώθω πολύ δυνατός. Έχει κρύο αλλά δεν το αισθανόμαστε. Δίπλα μου ο Stibens. Πάμε μαζί μέχρι το 5 περίπου όπου έχω ζεσταθεί και φεύγω. Πιάνω μέχρι το 11 τον Λουκά τον Πρατίλα, τον Παναγιώτη τον Ανδρομέδα κι ένα γκρουπάκι εξαιρετικών αθλητών, μέσα στην 20αδα του Ολύμπου όλοι τους. Ανηφόρα. Τους περνώ. Ο Λουκάς μου φωνάζει δυνατά: «Αλέξης Γκούνκο». Γελάω. Έλα, του απαντώ. Άμα με πάτε έτσι μέχρι το 50 θα κάνω ατομικό ρεκόρ. Ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Πάμε έτσι μέχρι το 17-18.Στα 19 οι πρώτοι πόνοι στα πόδια. Περίεργο, σκέφτομαι. Στον Όλυμπο δεν πόναγα έτσι. Κόβω ρυθμό. Με περνούν τα παιδιά. Θα σας δω στον τερματισμό, τους φωνάζω. Θα σε περιμένουμε, απαντούν.
23χλμ. 23 ανηφορικά χιλιόμετρα σε μονοπάτι με τόση πέτρα όση δεν έχω δει ποτέ. Ο Όλυμπος δεν έχει τόση πέτρα. Παίρνω αλάτι. Κράμπες. Δυστυχώς τίποτα. Ρωτάω για μασάζ. Στο 32,μου λένε. Σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω. Έχουμε μπει σε κατηφορικό δασικό χωματόδρομο μέσης κλίσης αλλά αρκετά επίπονο λόγω του χαλικιού και της πέτρας. Σταθμός στο 32. Μασάζ. Ανακούφιση. Θα συνεχίσεις; ρωτάνε. Θα το βγάλω, απαντώ. Ήλιος μέχρι εκείνη την ώρα.32,5.Σύννεφα.Μπουμπουνητά.Βροχή απίστευτη. Ο χωματόδρομος συνεχίζει κατηφορικός μέχρι και το 42.Τώρα έχεις να αντιμετωπίσεις λάσπες, βρεγμένα πόδια, φουσκάλες κλπ. Δεν το σκέφτεσαι. 1ος κύριος σταθμός στο 42. Φαγητό. Μπιφτέκι με ρύζι. Απαραίτητο. Μασάζ ξανά. Βγάζω την αλουμινοκουβέρτα και την κάνω αδιάβροχο. Δεν αλλάζω ρούχα. Ελπίζω να είναι στεγνά στο 54.Εκεί σκέφτομαι να αλλάξω. Από το 42 και μετά αυξομειώσεις κλίσεων άλλοτε ανηφορικές άλλοτε κατηφορικές. Χωματόδρομος πάντα. 54χλμ.Σταθμός. Ευτυχώς τα ρούχα στο σακίδιο πλάτης δεν έχουν βραχεί. Αλλάζω. Είμαι 80ος εκείνη τη στιγμή. Μαθαίνω ότι ο Αλέξης έχει εγκαταλείψει. Ο 1ος του Ολύμπου σκέφτομαι. Δύσκολα τα πράγματα. Τα πόδια μου αρχίζουν και φτιάχνουν κάπως και αρχίζω να τρέχω λίγο καλύτερα.
Μετά το 54 μονοπάτι ξανά με αυξομειώσεις κλίσεων. Επόμενος σταθμός στα 64.Δεν κοιτώ χρόνο. Ξέρω ότι είμαι εντάξει. Να μη με πιάσει η νύχτα εδώ σκέφτομαι. Μετά το 70.Από το 54 ως το 64 ίσως είναι το πιο όμορφο κομμάτι της διαδρομής. Τοξωτά γεφύρια, καταρράκτες, φοβερά νερά, φοβερή βλάστηση. Έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε χώρο παραμυθιού και άξαφνα θα πεταχτεί καμιά νεράιδα μπροστά να σου φωτίσει το δρόμο. Λίγο πριν το 64 ή λίγο μετά, δεν θυμάμαι ακριβώς, το πιο επικίνδυνο σημείο της διαδρομής. Περνάς μόνο με σχοινί γιατί από κάτω το χάος. Η κλίση έχει αρχίσει να ανεβαίνει επικίνδυνα προς τα πάνω. Από το 64 ως το 74 περπατώ. Με έχει πιάσει και η νύχτα. Μοναδική σύντροφος μπροστά στο φως του φακού μια πεταλούδα. Μόνος πια, καθώς έχω περάσει κόσμο που σταμάτησε στο 64.74χλμ. 2ος κύριος σταθμός. Χαλασμός από κόσμο. Με βλέπουν με το φακό κεφαλής να έρχομαι και με χειροκροτούν. Είμαι 70ος πια. Τρώω ξανά γιατί πεινάω σα λύκος. Μασάζ ξανά. Δεν αισθάνομαι τα πόδια. Ο γιατρός που μας ελέγχει, βλέπει ότι είμαι καλά και μου λέει: είναι 26-28χλμ.ακόμα, περπάτα. Θα τα καταφέρεις. Να προσέξεις μόνο την ανηφόρα που είναι τώρα κοντά και θα είσαι άνετος.
Παίρνω και τη φωτοβολίδα μου και φεύγω. 74,800. Πιάνω τον μικρό Αναστασιάδη, τον αδελφό του Στέργιου, 2ο Έλληνα στο φετινό Σπάρταθλο. Κι ο μικρός εκπληκτικός αθλητής. Έχω μπατόν στα χέρια για να αντιμετωπίσω την ανηφόρα και γάντια γιατί το κρύο είναι ανυπόφορο και όλα πάνω μας είναι βρεγμένα. Μοναδικός τρόπος να ζεσταθείς η αλουμινοκουβέρτα την οποία τυλίγω στο στήθος και την πλάτη μου. Θέλω παρέα. Λέω στον μικρό Αναστασιάδη, τον Γιώργο, θα πάμε έτσι μέχρι τον τερματισμό. Εντάξει, μου λέει. Μπαίνω μπροστά και οδηγώ γιατί ο Γιώργος δεν έχει μπατόν. Ζαρκαδιά νομίζω λέγεται το μέρος. Η τρελή ανηφόρα. Εκεί που ήμασταν στα 200-300μ.υψόμετρο από το 76 ως το 82 η κλίση αυξάνεται μέχρι το 82 στα 900μ.υψόμετρο. Αντιμετωπίζουμε την ανηφόρα με επιτυχία και νιώθουμε να έχουμε δυνάμεις. Σημείο ελέγχου στο 82,5.Μας ελέγχουν τον εξοπλισμό. Η ανηφόρα έχει βγει. Νομίζουμε ότι τελείωσαν τα βάσανα. Επόμενος σταθμός στο 86,5.Κατηφόρα δύσκολη και επικίνδυνη με τη χειρότερη πέτρα που μπορείτε να συναντήσετε, μας λένε. Μπράβο παιδιά, μόλις φεύγουμε.
Κάπου στο 84 τρελή ήττα. Χανόμαστε με το Γιώργο και ανάβουμε φωτοβολίδα. Μας βλέπει ένας συναθλητής 100μ. πιο μπροστά και έρχεται προς τα πίσω. Ελπίζουμε να μη χρειαστεί άλλη φωτοβολίδα. Ήταν ένα σημείο που είχε τρεις επιλογές. Πιθανόν να υπήρχε σημάδι αλλά δεν το είδαμε. 3 άτομα πια μαζί πάμε έτσι μέχρι το 86,5. Μπράβο παιδιά, ακούγεται από παντού. Άλλα 3,5χλμ.δύσκολης κατηφόρας. 2 σταθμοί ακόμα στο 90 και 93. Και μετά το 90 θα είστε άνετοι. Κοιτάμε το χρόνο. Είμαστε άνετοι. Θα βγει, λέμε. Χαλαρώνουμε. Πίνουμε ένα ζεστό τσάι και φεύγουμε.90χλμ.Ο Κώστας που μας βρήκε πριν και γύρισε πίσω, μας λέει. Παιδιά έχετε δυνάμεις φύγετε. Θα πάμε μαζί, του λέω. Αχιλλέα φύγετε απαντά. Θα το χαρώ περισσότερο. Έτσι και γίνεται. Φεύγω με το Γιώργο. Μέχρι το 93 άσφαλτος. 93χλμ.Τρελά χειροκροτήματα. Παιδιά ακολουθεί χωματόδρομος για 4χλμ.και άσφαλτος για 3-5 χλμ.
Περπάτημα. Περπατάμε απλά. Τίποτε άλλο. Δε σκέφτεσαι παρά μόνο τον τερματισμό εδώ που έφτασες. Θυμάσαι την ομορφιά που σου χάρισε το φιλόξενο βουνό και παίρνεις δύναμη. 97χλμ.έλεγχος στα ονόματα. Άσφαλτος για 3-5χλμ.Συνοδεία περιπολικού μέχρι το Παρανέστι.100χλμ.έλεγχος ξανά στα ονόματα.1-2χλμ.ακόμη.Είμαστε ήδη στα πρώτα σπίτια. Περπατάμε. Τελευταία μέτρα. Δίνει το χέρι ο ένας στον άλλο και τρέχουμε ξεχνώντας τα πάντα με την ταχύτητα που ξεκινήσαμε. Τερματίζουμε και μας περιμένει 5 το πρωί της Κυριακής κόσμος. Μοναδικό! Η Δήμαρχος δακρυσμένη μας αγκαλιάζει, όπως και άλλοι άνθρωποι. Μας τραβούν φωτογραφίες. Πηγαίνετε να ξεκουραστείτε παιδιά είναι η ευχή όλων. Ευχαριστούμε απαντάμε. Επιστροφή στον οικισμό. Κατευθείαν μασάζ. Σε όλο το σώμα, κυρίως στα πόδια. Παρά τους πόνους και την κόπωση νιώθω άνετος. Φαίνεται αυτό στο πρόσωπο και το παρατηρούν οι νοσοκόμες που μου κάνουν μασάζ. Τις ευχαριστώ και πηγαίνουμε κατευθείαν για φαγητό. Συναντώ άλλον κορυφαίο του Ολύμπου, που έχει τερματίσει λίγο πριν από μας, τον Κώστα τον Λάβδα. Με διάστρεμμα μάλλον γιατί είναι δεμένος και κουτσαίνει. Είσαι θηρίο, μου λέει. Ο καθένας μας του απαντώ. Σε πέρασα στο 32 όταν σου έκαναν μασάζ. Δεν πίστευα ότι θα το βγάλεις. Εγώ πάλι που υπολογιζα να κάνω 18-20 ώρες, του απαντώ, και ξεσπούμε σε γέλια.
Επιστρέφω σπιτάκι. Ο Αργύρης από υπερένταση είναι ξύπνιος. Ο Παναγιώτης και οι υπόλοιποι κοιμούνται. Μπράβο, μου λέει. Κάνω ένα καυτό μπανάκι και κοιμάμαι γλυκά μέχρι τις 9.Μου βγαίνει υπερένταση. Κατεβαίνουμε στο Παρανέστι. Ο Γιώργος με τη γιαγιά του, φίλος του Παναγιώτη, μας κερνάνε καφέ. Σιγά-σιγά μέχρι τις 11.30,την ώρα των απονομών, μαζεύονται όλοι τους. Πειράγματα και αστεία ο ένας στον άλλο. Γινόμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα ακριβώς κάτω από την εξέδρα που θα γίνονταν οι απονομές. Χαιρετούμε, μας χαιρετούν οι Βενετικίδης, Σταμούλης και Ιωαννίδης. Μιλάμε για ώρα με Κουλακιώτη, Κολέτσιο, Παπουνίδου και πολλούς πολλούς άλλους.
Ώρα 11.30.Ώρα απονομών. Συγκίνηση αληθινή. Σα να είμαστε παιδιά τους. Μένουμε με το στόμα ανοιχτό όταν ακούμε τη δήμαρχο να λέει ότι θα βραβευτούν όλοι οι αθλητές με στεφάνι από δένδρα του δάσους που μόλις τρέξατε και θα βγείτε φωτογραφία όλοι μαζί πάνω στην εξέδρα. Ανεβαίνουμε. Όλους τους βραβεύει αυτή η καταπληκτική δήμαρχος. Αγκαλιές και φιλιά με Γιώργο Ψάιλα που είναι δίπλα μου. Ξανά χαιρετισμούς με Βενετικίδη, Σταμούλη και Ιωαννίδη. Με τα στεφάνια στα χέρια νιώθουμε κάτι σαν ήρωες. Ο Λάζαρος ο Ρήγος με πλησιάζει. Τον πλησιάζω κι εγώ. Του μιλάω πρώτος. Τι σας είπα στον Όλυμπο; ρωτάω. Θα το βγάλω δε σας είπα; Κι ο Λάζαρος απαντά: Αχιλλέα, είσαι εκπληκτικός. Συνέχισε έτσι και να είσαι πάντα γερός. Και μάλλον είσαι για βουνό. Γέλια. Έχει πάει ήδη μεσημέρι και πεινάμε. Αποφασίζουμε όλοι να μη φάμε στον οικισμό για να ανταποδώσουμε υλικά τα όσα μας χάρισαν ψυχικά.
Απογευματάκι. Οι περισσότεροι έχουν φύγει με το τρένο των 4 ή αυτοκίνητα. Είναι να ταξιδέψουμε στις 6.Κάνουμε μια τελευταία βόλτα. Από ένα ζαχαροπλαστείο ακούμε να μας φωνάζουν με τα μικρά μας ονόματα. Μας κερνούν καρυδόπιτα. Από ένα φούρνο λίγο πιο κάτω μια κυρία δακρυσμένη θέλει να μας δώσει κουλουράκια για το ταξίδι. Του χρόνου, της απαντάμε και το δέχεται. Ανεβαίνουμε στον οικισμό με το αυτοκίνητο του Γιώργου που μας κέρασε το πρωί τον καφέ. Αποχαιρετούμε τον Γιώργο και ανανεώνουμε το ραντεβού. Μαζεύουμε τα πράγματά μας, καλούμε ταξί και κατεβαίνουμε ξανά στο χωριό. Ο ταξιτζής δεν δέχεται να μας πάρει χρήματα. Στο σταθμό του τραίνου είναι λιγοστοί ακόμη αθλητές. Ο Ανδρέας από την Πάρο κι άλλα εξαιρετικά παιδιά. Μισή ώρα από τότε που φύγαμε και η μηχανή χαλάει. Ο τόπος δεν θέλει να μας διώξει. Έρχεται άλλη μηχανή από Δράμα και ξεκινάμε. Ο κόσμος μας κοιτά λίγο παράξενα. Απορία; Δέος; Να κατάλαβαν τι κάναμε; Οι τσαντούλες μας με τα μετάλλια κι όλα τα συναφή είναι δηλωτικές του τι κάναμε.
6 το πρωί της Δευτέρας. Φτάνουμε Αθήνα γεμάτοι ομορφιές. Αποχαιρετιόμαστε με Παναγιώτη και Αργύρη. Εις το επανειδείν είναι η ευχή. Θα κλείσω με αυτή την ομορφιά. Έτρεξα όλο τον αγώνα με το σταυρουδάκι μου. Μακάρι να ζούμε από εδώ και πέρα κι άλλες τέτοιες ομορφιές. ΠΑΡΑΝΕΣΤΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !
Κατσαρος Αχιλλέας
|
FAQ
Αναζήτηση
