ΓΕΙΑ ΣΑΣ
... ΜΕΤΑ ΑΠΟ 28 ΩΡΕΣ ΠΕΡΙΠΟΥ - ΚΑΙ 560 ΧΛΜ. (ΣΤΙΣ 28 ΩΡΕΣ), ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ, ΑΠΟ ΣΤΕΚ ΣΕ ΣΤΕΚ ...
... ΣΕ ΕΝΑ ΟΧΗΜΑ ΕΞΟΠΛΗΣΜΕΝΟ ΜΕ 3 ΠΟΜΠΟΔΕΚΤΕΣ ΣΕ 2 ΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟ ΚΑΘΕΝΑ ...
... ΕΝΑ CAR-PC ME GPS ...
... ΚΑΙ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΙΟ
!!! ΑΞΙΟ !!!
!!! ΥΠΕΥΘΗΝΟ !!!
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ
!!! ΑΝΘΡΩΠΟ !!!
ΤΟΥ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ΤΑΞΙΑΡΧΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΜΕΛΙΣΣΙΝΟΥ,
ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ, ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ.!!!

ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΙΚΡΟΥΕΙ.
.... ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ ΑΥΤΑ...

....Δυστυχώς δεν ήταν ο μοναδικός που βρισκόταν σε κατάσταση μέθης

σε όλους τους υπόλοιπους σταθμούς΄το αλκοόλ ήταν 'αφθονο και πολλοί από τους εθελοντές τα είχαν "κοπανήσει"

(ΕΔΩ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΚΑΛΕ ΕΙΣΑΙ ΛΙΙΙΙΙΓΟ!!! ΑΔΙΚΟΣ...)

... ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ... ΑΝΑΣΚΕΥΑΣΕ ΑΜΕΣΑ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ... ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΜΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ ...

Όμως θέλω να τονίσω ότι με το σχόλιο μου αυτό δεν θέλω να μειώσω την προσπάθεια που έκαναν όλοι οι εθελοντές με το να μας εμψυχώνουν και να μας παροτρύνουν να συνεχίσουμε καθ' όλη την διάρκεια της νύχτας. Το αναφέρω ως κάτι το οποίο δεν έκανε καλή εντύπωση και τίποτα παραπάνω

ΜΠΡΑΒΟ ΦΙΛΕ!!!

ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΑΤΥΧΕΣ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΕΚ ΝΟ. 9,
ΑΛΛΑ ........ .
ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΣΧΗΜΟ ΤΟΥ VFT 2008.

ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΥΓΜΩΜΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΘΙΧΤΗΚΑΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ.


ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΨΟΓΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ...
ΚΕ. ΤΑΧΙΑΡΧΕ - Σ. ΜΕΛΙΣΣΙΝΕ
ΚΑΙ
ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΤΟ 2009

ΟΔΗΓΟΣ ΟΧΗΜΑ Α΄

Δεν μπορώ παρά να επιβραβεύσω τη σεμνή απάντηση και την (πάνω απ όλα) σεμνή και αθόρυβη παρουσία των ραδιοερασιτεχνών, με αφορμή το μήνυμα αυτό του συνεργάτη Οδηγού του Οχήματος Α, που από περισσή σεμνότητα δεν ανέφερε ούτε καν το όνομά του. Γνωρίζω από πέρυσι τον Βασίλη, όπως και τους περισσότερους από τους εθελοντές που δούλεψαν σε όλα τα πόστα του αγώνα και όχι μόνο στις επικοινωνίες βέβαια. Αθόρυβοι, ταπεινοί, χαμογελαστοί, θερμοί, συμπονετικοί, ευδιάθετοι, εξυπηρετικοί και ότι άλλο θετικό μπορούμε να πιστώσουμε σε έναν άνθρωπο που με ανιδιοτέλεια προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Ούτε για το αναμνηστικό το πράττει, ούτε για τη δόξα (που δεν υπάρχει). Η απλή αναφορά που κάθε φορά γίνεται στους εθελοντές μιας τέτοιας διοργάνωσης μοιάζει με κείνον τον "Άγνωστο Στρατιώτη", που για τους περισσότερους αποτελεί μια λέξη με χαμένο νόημα, κάτι σαν μια μαστίχα που δεν καταλαβαίνουμε καν ότι τη μασάμε.

Ποιος από όλους μας αναρωτήθηκε ποτέ, όταν τέλειωσαν όλα τα ανέκδοτα, όταν η νύχτα βάραινε τα μάτια μη αναστρέψιμα και η μοναξιά ήταν σαν νυχτερινή οδήγηση στις ατέλειωτες ευθείες του "Αθήνα-Θεσσαλονίκη", όταν ο καθένας απ όλους αυτούς που υπέμεναν στους Σταθμούς με καρτερία τον βραδυκίνητο χρόνο που σερνόταν δευτερόλεπτο στο δευτερόλεπτο όλο και με πιο αργό ρυθμό, τι να ήταν άραγε αυτό που τους κράταγε ακόμα όρθιους, σαν τον καπετάνιο στο πηδάλιο?

Τι να κράτησε άγρυπνο τον Οδηγό του Οχήματος Α, που αλώνισε μαζί με τον Αόρατο Στρατηγό τη διαδρομή του αγώνα όλη τη νύχτα? Στις απονομές κανένας δεν τον ανέφερε, ούτε αυτόν ούτε τους υπόλοιπους Άγνωστους Στρατιώτες, κανείς δεν του πέρασε στεφάνι στο κεφάλι -και ούτε θα το ζητούσε βέεβαια, αφού δεν του ανήκε.

Και δεν μπορεί με τίποτα η άθλια συμπεριφορά μιας αξιοθρήνητης καρικατούρας "διονυσιακών" (αλλοίμονο στον Διόνυσο) προθέσεων να αμαυρώσει τον πόνο που κατέθεσαν στο VFT όλοι οι υπόλοιποι εθελοντές! Με τίποτα.

ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΑΞΙΟΙ, ΕΥΓΕ!!!


ΥΓ. Το 2005 έτρεξα στο UTMB και θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία τη σκηνή όπου μετά από 4 ώρες αγώνα και μέσα στη νύχτα, μια χαρούμενη παρέα θεατών πάνω στη διαδρομή απολαμβάνει το γεγονός, το γιορτάζει στην κυριολεξία, με οινοποσία και κρεοφαγία, προτείνοντας σε μας τους αθλητές που περνούν κατά δεκάδες μπροστά από τον καταυλισμό τους να πιουν κρασί για να "τρέξουν πιο γρήγορα στον ανήφορο". Τους χαμογέλασα και συνέχισα χωρίς να ανταποκριθώ και προσπερνώντας τους επιβράβευσα μέσα μου την πρωτότυπη συμπεριφορά τους, που ουδόλως ένιωσα να με θίγει. Την επόμενη νύχτα (ο αγώνας για μένα κράτησε δύο νύχτες) προσπέρασα έναν σταθμό, όπου οι εθελοντές έπιναν τις μπυρίτσες τους πίσω από το τραπέζι με τα κυπελλάκια ισοτονικών και νερού. Με χαιρέτισαν, τους χαιρέτισα και χάθηκα στο βροχερό σκοτάδι κλείνοντας για μια ακόμα φορά το μάτι στην κατάστασή μου. Μου είχαν μόλις φτιάξει τη ναρκωμένη διάθεση.