Δεν νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε τρέξει σε καλύτερη διαδρομή στην Ελλάδα. Oι άνθρωποι συγκλονιστικοί, το τοποίο μαγευτικό και η εμπειρία μοναδική. Η ανταπόκριση των ντόπιων έκανε την διαφορά, μας έκανε να νιώθουμε όλοι μια παρέα.
Εκκίνηση με φακούς στην πρωϊνή δροσιά και πορεία με την συνοδεία σαξόφωνου. Χάραμα μέσα στο κατάφυτο δάσος και διάσχυση μέσα σε βροχή. Τί σκέφτεται άραγε ο καθε ένας από εμάς την ώρα του αγώνα του;
Όσο για την διοργάνωση του αγώνα η αρτιότητά του ήταν απαράμιλλη, δεν ξέρω πού βρήκαν το κουράγιο να το οργανώσουν. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙΑ. θελουμε να σας ξαναδούμε και ας διασχίζουμε την μισή Ελλάδα για να φτάσουμε στο Παρανέστι.
Α, και εάν κάποιος λέει τί χρειαζόμαστε τόσο υποχρεωτικό εξοπλισμό θα ήθελα να σας αναφέρο μιά προσωπική εμπειρία που ωστόσο δεν στάθηκε ικανή να με κάνει να σταματήσω.
Στο 7 km περίπου σκόνταψα και έπεσα έξω από το μονοπάτι από ύψος περίπου 1m. Εκεί μια πέτρα έπεσε και με χτύπησε στο κεφάλι και στην προσπάθειά μου να κρατηθώ από κλαδιά έσπασα την τελευταία φάλαγγα του παράμεσου του αριστερού χεριού. Το αιμοστατικό σπρέϊ που είχα μαζί μου φάνηκε χρησιμότατο για το τραύμα στο κεφάλι στο οποίο μάλιστα χρειάστηκε να κάνω αργότερα 3 ράμματα. ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ